lunedì 13 dicembre 2010

Review - La Critica Musical



Existe un género musical que, habitualmente, viene a conocerse como freak metal. A él pertenecen todas aquellas bandas que, como nuestros compatriotas de Gigatrón o El Reno Renardo, utilizan el metal para divertirnos con sus "letras cachondas". Si no fueran más que eso, no me parecería que se encasillase en esta categoría a los italianos Nanowar of Steel. Pero Nanowar son mucho más, y la prueba radica en su popularidad internacional. Es precisamente ese "más" lo que intentaré mostraros a continuación.
En sus inicios, allá por el 2003, Nanowar era "una banda graciosa que se ríe de Manowar y versiona a Metallica". Lo tuvieron difícil, pues solo los fans de ambas formaciones podrían llegar a interesarse... y el sonido poco depurado no ayudaba.
Con "Other Bands Play, Nanowar Gay!" (2005) siguieron dando guerra, riéndose de sí mismos y demostrando que no eran el "sueño de una noche de verano de cuatro frikis".
Este año han vuelto, y de qué manera, con un disco nuevo y el sufijo "of Steel".
Tras repartir estopa a los Dream Theater (y en tan solo 9 segundos), el disco arranca con "Nanowar". Han tenido que pasar siete años, y cuatro discos, para que el grupo compusiera su carta de presentación. Un tema muy rockero en el que dejan claros su estilo e intenciones. Desde luego, no son Gamma Ray o Stratovarius... estribillo pegadizo, buen rollo asegurado.
"Stormlord of Power" es un corte de speed metal no muy largo, pero con todos los tópicos que definen al género de "espadas y vikingos", solo que con un protagonista un tanto peculiar.
Con "Nanowarrior's Prayer" llega la primera puyita a "los tíos más duros del metal", ya que se trata de una variante de su "Warrior's Prayer" ("Kings of Metal", 1988) con toques de "El bimbó", productos íntimos femeninos y mucha mala baba.
"Blood of the Queens" es una canción que, si fuera de otro grupo, muchos catalogarían como true metal. Riffs pesados, coros DeMaio y un solo de punteo interminable que da paso a "What a Wonderful World" (sí, esa misma). En las letras, otra muestra del ingenio que les caracteriza, haciendo un recorrido por sus propios temas, y los ajenos también.
Tras un breve interludio, llega "Odino & Valhalla". Apoteósico. No puedo describirlo de otra manera. Solo escuchándolo podréis descubrir cómo mezclar, en 6 minutos, a Ennio Morricone, Manowar, la lambada, Pink Floyd, System of a Down... y hacerlo bien.
"Radio Grafia II" es otro interludio, cargadito de sorpresas que prefiero no desvelar. Aunque, para sorpresa, la que esconde "Surprise Love". Si os gusta "Paradise City", os gustará esta canción. Pero si la adoráis, o a los Guns en general, mejor ni os acerquéis. En ella encontramos una sátira de las canciones hardrockeras de amor, con perlas de "R&B afro-mainstream" y coros "Hey Jude"... dedicada a una señorita "con sorpresa".
Si no fuera por el cambio que, a mitad de pista, la transforma en una composición típica del folklore italiano, "The Forest of Magnaccions" parecería una inconfundible obra de Rhapsody (of Fire). Simplemente genial.
"Look at two reels" es un corte de heavy simpaticón, amén de otra muestra de su agilidad mental. Siguiendo las reglas del power metal de sus paisanos, consiguen construir una historia en la que en ningún momento aparece el nombre de cierto guitar hero italiano... o casi. El título os dará una pista de por dónde van los tiros...
Otro de los puntos fuertes del disco es "Lamento Erotico". Al igual que "The Forest of Magnaccions", está completamente escrito en la lengua de Dante. Musicalmente, Alex Staropoli no podría estar más conforme con el resultado si fuera suya. De hecho, los fans de su banda reconocerán en el título a algo familiar. Sin embargo, la gran sorpresa del álbum es la que va justo después.
Yo, que soy aficionado a las versiones y los mashups, no hubiera imaginado jamás que sería posible convertir, punto por punto y coma por coma, un himno del power metal como "Emerald Sword" en un tema de hip-hop con todas las de la ley, capaz de permanecer en el iPod del mayor fan de Shaggy. No es de extrañar que haya sido él mismo el encargado de colaborar con la banda para conseguir el resultado que podemos escuchar en "RAP-sody". Tanto si te gusta el metal como si no, es digno de ser escuchado.
Para terminar, y puestos a parodiar el power metal, hay una banda que no se podía escapar. Blind Guardian, estandartes del género a lo largo y ancho del globo, también tenían que recibir. Y reciben bastante, pobrecitos ellos... y su dieta hipercolesterolémica. En las dos últimas pistas descubrimos un calco musical del estilo de los germanos (que no un plagio o versión, aunque ambos títulos señalen directamente a su discografía).
En síntesis, estamos ante una banda mucho más madura y que, se nota, lo está dando todo en el local de ensayo. Acercaos a este trabajo sin miedo; lejos quedan los tiempos (aunque no el espíritu) de "Metal" y "Emerald Fork".
Habrá muchos que no entiendan mi valoración. "¡Pero si es un grupo de coña!", dirán algunos. Pero Nanowar of Steel no es "agudos de infarto", ni "poses sobre un escenario". Tampoco hacen fichajes estelares, ni tocan con filarmónicas. Nanowar es sinónimo de juerga, diversión y caras duras... pero también trabajo, perseverancia y creatividad sin límites. Por eso les pongo esta nota, y al que no le guste... no sé qué hace leyendo esta reseña.

Review - Venia-Mag



Urnebesni Talijani izdali su svoj treći album „Into Gay Pride Ride“. Dosad su već na dvije turneje posjetili Hrvatsku, tako da je moguće da ih možemo očekivati i na nekoj budućoj turneji. Nanowar sviraju parodiju power i heavy metala. Na tapeti su im razni bendovi od ’80-ih naovamo. Ime im je sasvim očito izvedeno od Manowara, benda, uz sve dužno poštovanje, kao stvorenog za ovakvo parodiranje. Sebe nazivaju Mister Baffo (baffo – tal. brk), Uinona Raider, Mohammed Abdul, Potowotominimak i Gatto Panceri 666 (gatto – tal. mačak).

Osim parodiranih verzija metal i rock himni, rade i pjesme sastavljene od svega i svačega, pa usred pjesme povremeno ubacuju dijelove pop hitova. Taj njihov suludi patchwork osvaja od prve – ako ste, naravno, skloni takvom humoru. Ovo što rade glazbena je verzija onoga što se u filmu naziva fizičkom komedijom, što zna biti itekako dobro pogođeno i mnoge ljude veseli. Mene definitivno. Ovo je prvi album Nanowara koji sam išla preslušavati i brzo sam dobila potrebu nabaviti i ostale. Naprosto su prezabavni. Pod uvjetom da ste, bili ili ne bili okorjeli metalac, sposobni subkulturu sagledati izvana i smijati se sami sebi. Ako jeste, odlično, ovo je muzika za vas! Ako niste – pokušajte svejedno, zdravo je.

Promijenili su ime iz Nanowar u Nanowar of Steel (parodija na Talijane Rhapsody, koji su postali Rhapsody of Fire), imaju jedan logo kojim parodiraju Motörhead i slogan im je: „Other bands play, Nanowar gay“. Pa vi ostanite ozbiljni ako možete.

Uvodna „Prayer“ je spoken-word stvar u kojoj nema čega nema: od „What A Wonderful World“ do priče u duhu Blind Guardiana. „Metropolis pt 3“ parodira Dream Theater. Bend poznat po beskrajno dugim skladbama ovdje je dobio ravno devet sekundi.

U „Odino“ su ubacili sve i svašta, između ostalog i Lambadu (koja poprilično dobro zvuči u metal verziji!).

U „Blood“ nas obavještavaju – „Our metal’s so strong ’cause our dicks are so long“. I sad ih vi nemojte voljeti! Usred pjesme su opet ubacili „What A Wonderful World“, sasvim nemotivirano. Tu je njihov šarm. Puno je toga nabacano na kup, a ćušpajz koji ispadne je album koji ćete slušati puno češće no što vam se možda čini na prvu. Naime, Nanowar odlično paše kao muzika za tulume, dobro će vam sjesti u siva nedjeljna jutra za podizanje energije, kad se vratite s posla mrtvi umorni za ispucavanje, vožnju u autu kao terapija ‘smijehom protiv ubilačkih poriva za vrijeme rush houra‘ i slično. Povremeno će vas zaista nasmijati poput omiljene humoristične serije.

I još nešto: njihova muzika je legalno besplatna. Zato uživajte!

mercoledì 8 dicembre 2010

Interview - Radio Ovella Negra Rock


ONR#197: Aprofitant la seva visita a Barcelona per promocionar el seu darrer disc ens vam entrevistar amb Gatto Panceri 666, baixista dels italians Nanowar of Steel. Bé, més que entrevista li podriem dir "posar la gravadora i anar captant animalades". I és que aquesta famosa banda paròdia (a estones no en ténen res d'això últim) es caracteritzen, en poques paraules, per estar com cabres. La música, les lletres, la posada en escena... Tot indica que els sobra humor per llogar i vendre. Així vam afrontar la entrevista, sense gaire preguntes típiques i deixant que la seva creativitat oral (de parlar eh! Malpensats!) fluís.

(Donada la falta d'algunes preguntes de context es recomana fer-li un ull a la crítica que vam escriure sobre el seu disc Into Gay Pride Ride abans)




Interview - La Critica Musical



La Crítica Musical: Ciao Gatto, come stai? Esto es todo lo que sé de italiano, pero me sirve para dar la bienvenida a Gatto Panceri 666, bajista de Nanowar of Steel. Para nosotros es todo un honor realizar esta entrevista.

Gatto: Ciao persona!

LCM: Empecemos. Ennuestro país todavía quedan algunos inconscientes que no conocen a los poderosos Nanowar of Steel... ¿Qué les dirías para que se subieran al carro inmediatamente?

G: Les diría “Oye tronco que si no escuchas NanowaR Of Steel voy a venir a buscarte en tu casa y te pego una ostia que te cagas”

LCM: Tras varios álbumes a vuestras espaldas, regresáis con "Into Gay Pride Ride". ¿Qué tal ha ido la grabación? ¿El título esconde algún mensaje subliminal...?

G: La grabación ha ido de puta abuela. Yo casi no estuve, así que fueron aún mejores, como en general toco los cojones mucho mejor que el bajo. El mensaje subliminal es “Julian Assange es un puto gilipolla”. Igual es un poco demasiado subliminal, pero me la suda.

LCM: Conociéndoos desde "Triumph Of True Metal Of Steel" (2003), todavía me cuesta creer que, en este disco, podamos encontrar algunas de las mejores canciones del año... Concretamente, hay dos que me han llamado especialmente la atención. La primera de ellas es "Odino & Valhalla", por su estilo... llamémoslo "fusión". ¡¿En qué estabais pensando cuando la compusisteis?!

G: Joder tío, como puede ser que tu nos conoces desde el año 2003 si yo te conozco sólo desde enero 2012? La vida es increible. ¿En qué estabamos pensando? Pues, precisamente en esto, que no puede ser que tu nos conosces desde el año 2003 si nosotros sólo te conocemos desde enero 2012.


LCM: La otra es, por motivos obvios, "RAP-sody". Además, me parece que para ella habéis contado con un colaborador especial, con el pelo muy rizado... Coméntanos cómo fue la experiencia.
G: Por motivos obvios, no puedo comentar qué tal fue chupar la polla de un rapper afroamericano cuyo nombre empieza con “S” y acaba con “haggy”.

LCM: Sinceramente, me parece una de las mejores versiones que he escuchado nunca. ¿Sabéis si Lione, Turilli o Staropoli piensan lo mismo? O, en general, ¿conocéis la opinión que Rhapsody (of Fire) tiene sobre vosotros?

G: Hace dos años escribí de coña un correo a Turilli y el increiblemente me contestó diciendo que nos les caíbamos muy bien a todos los de Rhapsody y les molaba un mogollón nuestra version de “Emerald Fork”. Pero no conozco su opinión sobre nuestros nuevos temas. ¡Lástima!

LCM: Todos sabemos los problemas que tuvo Rhapsody of Fire con su nombre original (curiosamente, creo que por una banda de rap...), pero ¿y vosotros? ¿De dónde ha salido el "Of Steel"?

G: Cada ser humano tiene un agujero escondido bajo sus espaldas. Pues, desde ahí salió el “Of Steel”, igual te sale un pequeñito “of steel” a tí también esta tarde.

LCM: Ahora que lo pienso... ¿alguna vez se os ha ocurrido la idea de versionar a otros grandes de la música italiana, tales como Adriano Celentano, Mina, Domenico Modugno... o Nek?

G: ¡Hombre! ¿Pero de que puta mierda de cantantes más podridos hablas? Que yo no tocaría un tema de Domenico Moduño o Nek ni siquiera si me chupara la polla Penelope Cruz... vale, a lo mejor en este caso me lo pensaría un poco, ¡pero a menudo no!

LCM: Bueno, volviendo a vuestro último trabajo... ¿Cómo está siendo la acogida del público? ¿Y la de vuestros padres y madres, novias y novios? ¿Todavía os dirigen la palabra?

G: La acogida es buena como la que tendría Freddie Mercury si se fuera a Chueca en Madrid. O sea, que solo nos recibimos correos, entrevistas y felicitaciones por lado de hombres más frikis y gay. ¿Como puede que a las chicas no escuchén un grupo de maricónes desfrazados de gilipollas que canta temas sobre míerda, metal y gays?

LCM: No sé si conoces a otras bandas que, como vosotros, tratan de introducir el humor en el metal, como los españoles Gigatron, o los brasileños Massacration. No obstante, ninguno de ellos ha conseguido tanta popularidad a nivel internacional. ¿Cuál es el secreto de vuestro éxito?

G: Oye tronco, si te lo dijera ya no sería un secreto.



LCM: Recientemente habéis tocado en Barcelona. ¿Cómo fue la noche? ¿Cuál es vuestra opinión del púbico español? ¿Pensáis volver por aquí más adelante?

G: Recientemente (o sea hace 3 años) tocamos en Barcelona, y fue de puta madre. Un poco mas recientemente (o sea, hace 3 semanas) hice una presentación del album en Barcelona, que es otra cosa. Nos gustaría un montón tocar en España y ya llevo tres meses ententando de no organizar una gira.

LCM: Si no te hago esta pregunta, reviento. ¿Cabe la posibilidad de que la Humanidad contemple juntos sobre el escenario a Nanowar y Manowar? Habría personas (yo mismo, por ejemplo) dispuestas a vender un testículo a cambio de hacer realidad ese cartel...

G: Una pregunta: ¿a quien vendrías tu testículo? Porque con la crisis a lo mejor necesitamos hacer lo mismo también, sabes, siempre hace falta un poco de pasta...

LCM: Para ir terminando... Visto lo visto, ¿qué más podemos esperar de Nanowar of Steel? ¿A qué aspiráis en vuestro futuro musical? (O personal, o económico, o lo que os dé la gana)

G: Aspiramos a llegar a ser reyes del Corte Inglés, lo que sería un negocio bastante mejor de cantar temas sobre la mierda y los maricones. Leyendo un libro de Dan Brown (lo que es a menudo una fuente de informaciones verdaderas) encontramos una profecía en la que se dijo que quien “[...] lleguara a tocar la música más gay de la Unión Europea, lograría el titúlo de REY del Corte Inglés y Duca de Eroski [...]” así que lo estamos ententando todavía.

LCM: Y hasta aquí llegan mis preguntas. ¿Algo que queráis decir a vuestros fans y/o lectores de nuestra web?

G: Hola lectores de Nanowar y fans de la Web. Espero que os guste nuesta música de mierda, pues si os no gusta, podeis ententar añadendo un poco de Nutella.



LCM: Muchísimas gracias por atendernos, somos conscientes de que vuestros compromisos son numerosos.

G: Muchísimas gracias por escribir estas preguntas más cómodas, ha sido un placer acabar con la entrevista, por fin!

LCM: Questo di pesto! (que traducido al castellano significa "Ha sido un placer, ¡hasta la próxima!")

G: Hasta ayer!

Review - Terrorverlag

Was es nicht alles gibt... und keiner braucht. Eine schwule MANOWAR-Verarsche aus Italien, und die existieren schon seit 2003... Na ja, immerhin gibt's jetzt schon die zweite Scheibe und eine Doppel-Live-DVD hamse auch schon am Start.

Gut, spielerisch sind die Jungs absolut fit und die eindeutig an das offensichtliche Lieblingsobjekt angelehnte Songs wie "Nanowar", "Stormlord of Power" oder "Blood of the Queens" mit infantilen Textereien sind tight gezockt. Man könnte sagen:die JBO Italiens. Nur nicht so lustig, wie die früher mal waren. Danach wird's komplett langweilig mit viel Gedudel, da rettet auch die BLIND GUARDIAN-Klamotte "Karkagnor's Song - The Hobbit/ In the Forest" nichts mehr.

Unlustig und überflüssig wie Comedians auf 1-Live...

venerdì 3 dicembre 2010

Review - Metal Maniac - 7,5

Che grandi! Non sappiamo quando il discorso è diventato serio, fatto sta
che i romani Nanowar – partiti solo con l'idea di essere... dementi –
strada facendo sono diventati una delle più eccitanti formazioni 'heavy
power cazzar metal' dell'universo. Perché con testi assolutamente idioti,
geniali e fuori di testa, la band non se la tira nemmeno un po' mentre
tira fuori riff macina e ritmo tempesta che piacerebbero anche a Virgin
Steele, Maiden, Megadeth e ovviamente Manowar. Insomma, power e scherzi
tremendi, heavy e ironia gay pride, per non prendere sul serio niente ma
proporre però un metal possente che i già citati Manowar suonerebbero con
piglio guerriero e i nostri Nanowar invece con un ghigno al lato della
bocca, e viene da domandarsi come facciano a resistere e a non rotolarsi
per terra dalle risate. Album addirittura in download gratuito (o con
donazione) dal sito del gruppo. E se il motto rimane sempre 'Other bands
play Nanowar gay!' oggi noi aggiungiamo anche 'Leads us to fly on
absorbent wings' e soprattutto 'don't let the farmer know how good is the
pear with cheese'! Nanowar anche noi.
Fabrizio Massignani